روزي شاگردي به استاد خويش گفت:استاد مي خواهم يکي از مهمترين خصايص انسان ها را به من بياموزي؟استاد گفت: واقعا مي خواهي آن را فرا گيري؟شاگرد گفت:بله با کمال ميل.استاد گفت:پس آماده شو با هم به جايي برويم.شاگرد قبول کرد.استاد شاگرد جوانش را به پارکي که در آّن کودکان مشغول بازي بودند،برد.استاد گفت:.... خوب به مکالمات بين کودکان گوش کن.مکالمات بين کودکان به اين صورت بود: -الان نوبت من است که فرار کنم و تو بايد دنبال من بدوي. -نخير الان نوبت توست که دنبالم بدوي. -اصلا چرا من هيچوقت نبايد فرار کنم؟ و حرف هايي از اين قبيل... استاد ادامه داد:همانطور که شنيدي تمام اين کودکان طالب آن بودند که از دست ديگري فرار کنند.انسان نيز اين گونه است.او هيچگاه حاضر نيست با شرايط موجود رو به رو شود و دائم در تلاش است از حقايق و واقعيات زندگي خود فرار کند و هرگز کاري براي بهبود زندگي خود انجام نمي دهد.تو از من خواستي يکي از مهم ترين ويزگي هاي انسان را براي تو بگويم و من آن را در چند کلام خلاصه ميکنم:تلاش براي فرار از زندگي.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: